Pionki - www.sicienko.pl

Sołectwo i jego położenie

W skład Sołectwa Samsieczno wchodzi:
Samsieczno
Marynin

Sołectwo Samsieczno leży w zachodniej części gminy Sicienko stanowiąc od północnego zachodu granicę z Gminą Mrocza, a od południowego zachodu z gminą Nakło nad Notecią. Od strony północnej aż po wschodnie rubieże okala je Sołectwo Gliszcz, od południowego zachodu graniczy z Sołectwem Teresin.

Grunty Sołectwa położone są średnio na wysokości 117,5 m n.p.m. Natomiast najwyższym punktem, o rzędnej 124,5 m n.p.m., jest wzgórze na północny-wchód od Samsieczna, na granicy z Gliszczem.

Sołtysami Samsieczna od 1978 r. kolejno byli: Czesław Mleczek, Marek Ostrowicki, Bernard Jakubowski. Obecnie funkcję tę sprawuje Emilia Rakowicz - Grysińska.

Infrastruktura techniczna i zagospodarowanie przestrzenne

• Połączenia drogowe:

drogą asfaltową do Gliszcza – 2 km
drogą asfaltową do Trzemiętowo – 4 km
drogą asfaltową do centrum Bydgoszczy – 28 km
drogą asfaltową do Ślesina – 7 km
drogą asfaltową do Teresina – 5 km
drogą asfaltową do Sicienka – 9 km
drogą asfaltową do Samsieczynka – 2 km
drogą asfaltową do Krukówka – 8 km
drogą utwardzoną do Marynina – 3 km

• Elektryfikacja: Samsieczno - 1957 r., Marynin - 1967 r.

• Sieć wodociągowa: Samsieczno - 1995 r. (podłączone do sieci Gminy Sicienko, wcześniej korzystano z sieci w Drążnie), Marynin - połowa lat 80-tych.

Miejscowość Samsieczno zaopatrywana jest w wodę z gminnej stacji uzdatniania wody w Trzemiętowie, wieś Marynin ze stacji w Drążnie.

• Kanalizacja - Na terenie Sołectwa ścieki gromadzone są w bezodpływowych zbiornikach okresowo opróżnianych.

• Telefonizacja: abonenci: w 1998 r RST El – Net.

• Zagospodarowanie przestrzenne

Obecnie wpływ na kształtowanie się struktury przestrzennej sołectwa mają miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego oraz wydawane warunki zabudowy głownie dla budynków mieszkalnych.

Sołectwo Samsieczno jest objęte ustaleniami następujących miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego:

1. m.p.z.p. uchwalony Uchwałą Nr V/41/99 Rady Gminy Sicienko z dnia 6 marca 1999 r. w sprawie zmian miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego gminy Sicienko
2. m.p.z.p. uchwalony Uchwałą Nr XXXI/196/1997 Rady Gminy Sicienko z dnia 22 stycznia 1997 r. w sprawie zmian w miejscowym planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego gminy Sicienko

Ludność

Obiekty i miejsca

W Samsiecznie mieści się Szkoła Podstawowa im. Ziemi Krajeńskiej.

Początkowo działała przy kościele, jako szkoła parafialna. Istnienie jej potwierdza sprawozdanie księdza kanonika Trebnica z 1653 r. o wizytacji parafii w archidiakonacie kamieńskim. Na pewno jednak szkoła istniał tutaj już wcześniej. Uczyła ona elementarnych wiadomości, przede wszystkim religii, pisania, czytania, śpiewu kościelnego. Dzieci  chodziły do niej tylko jesienią i zimą, kiedy nie było prac w polu, a zwierzęta zostały spędzone z pastwisk do zagród.

W roku 1779 współwłaściciel Samsieczna, Józef Rola Zbijewski ufundował przy kościele altarię p.w. św. Józefa. Pełniła ona rolę salki lekcyjnej. Zgodnie z dokumentem Rządu Królewskiego Prus Zachodnich z 22 lipca 1779 roku altarysta obok swoich duchownych formacji prowadził też szkołę. Liczba uczniów początkowo wynosiła 15. Od 1848 roku stanowisko nauczyciela w Samsiecznie obsadzane było przez Rząd Królewski. Spis dzieci w języku niemieckim podaje, że w 1848 roku w szkole w Samsiecznie było 108 uczniów następujących miejscowości: Samsieczno – 51, Kasprowo – 7, Michalin – 2, Samsieczynek – 7, Teresin – 4, Goncarzewy – 22, Ugoda – 15.

W 1883 roku władze pruskie zbudowały w Samsiecznie nową szkolę.

W 1883 roku w Samsiecznie władze pruskie zbudowały w Samsiecznie nową szkołę. Mieściła się w niej jedna izba lekcyjna i mieszkanie dla nauczyciela. Podczas zaborów nosiła ona nazwę niemiecką: Katholische Volkschule In Samsieczno. W 1906 roku w szkole wybuchł strajk przeciwko nauce religii w języku niemieckim ten budynek szkolny służył dzieciom do 1971 roku, obecnie są tam mieszkania prywatne.

W okresie między wojennym istniała w Samsiecznie Publiczna Szkoła Powszechna I stopnia. Patronką szkoły była hrabina Aniela Potulicką. Uczniowie uczęszczali do szkoły siedem lat. Lekcji udzielał tylko jeden nauczyciel. Ze względu na dużą liczbę dzieci zabiegano o wybudowanie nowej szkoły.

Podczas II wojny światowej lekcje odbywały się niesystematycznie, dostęp polskich dzieci do szkoły był utrudniony.

Po wojnie, ze względu na ogromne trudności lokalizacyjne, nauka odbywała się na zmiany. Klasa VI i VII uczyły się w sąsiednich szkołach.

Budynek, który dziś stoi w Samsiecznie, oddany został do użytku 16 października 1971 roku.

W 2000 roku przy Szkole Podstawowej dobudowana została sala gimnastyczna. Działa tu także dobrze wyposażona siłownia. Przy Szkole w Samsiecznie działa Świetlica Wiejska.

W 2016 r. opracowana została dokumentacja dotycząca kompleksowej modernizacji energetycznej budynku szkoły i sali gimnastycznej. Sporządzono wówczas audyt energetyczny, ekspertyzę ornitologiczną i opracowano dokumentację projektową przedsięwzięcia. Prace przy termomodernizacji budynku rozpoczęły się w 2017 r.

W 2010 r. z dużym wsparciem finansowym z Unii Europejskiej – Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich przy Szkole w Samsiecznie dla najmłodszych powstał plac zabaw. W 2014 r. zyskał bezpieczną nawierzchnię. Koszty w 99 % sfinansowane zostały z UE - Europejskiego Funduszu Społecznego.

Przy szkole znajduje się również boisko z naturalnej murawy. W 2010 r. opracowana została dokumentacja dotycząca budowy wielofunkcyjnego boiska o nawierzchni z trawy syntetycznej. Wyrysowane linie i wyposażenie boiska pozwala na grę w piłkę ręczną, siatkówkę, koszyków i tenisa ziemnego. Boisko oddano do użytku mieszkańcom w 2013 r. Inwestycja w 61 % sfinansowana ze środków Unii Europejskiej – Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich.

Od wielu lat w szkole działa 34 Drużyna Harcerska „Wędrowne Ptaki” im. Włodzimierza Puchalskiego. Od 1983 r. drużynową jest harcmistrz Wioletta Juszczak. Drużyna posiada na swym koncie liczne zwycięstwa w rajdach, złazach, giełdach programowych oraz festiwalach piosenki. Współpracuje ze środowiskiem lokalnym, jest organizatorem wielu imprez szkolnych, środowiskowych i hufcowych. Organizuje biwaki i widowiska. Dzięki harcerzom dociera na teren gminy Betlejemskie Światło Pokoju – ogień przywożony z groty betlejemskiej, symbol miłości i nadziei.

Na terenie Samsieczna zaś stoi dwór. Po przebudowie zatracił już swój charakter. Otacza go park, który porastają cisy. Do zespołu folwarcznego należała kuźnia z 1980 r.

W Samsiecznie usytuowana jest kościół p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa Obecna świątynia – neobarokowa, murowana, jednonawowa – powstała w latach 1929 – 1932 z fundacji Anieli hr. Potulickiej. Konsekrował ją 11 czerwca 1966 r. bp Lucjan Bernacki. W przedsionku świątyni wmurowana została marmurowa płyta nagrobkowa z 1781 r. dawnych właścicieli Samsieczna. W kościele znajduje się również obraz przedstawiający anioła z małą dziewczynką. Tak została uwieczniona hrabina Aniela Potulicką. W tle malowidła widoczny jest pałac i kaplica w Potulicach.

Pierwszy kościół w Samsiecznie wzniesiono prawdopodobnie już w XIII w. Jego założenie i uposażenie przypisuje się wielkopolskiemu rodowi Pałuków. Z zachowanego dokumentu pochodzącego z 1374 r. wywieść można, iż Samsieczno miało swojego proboszcza.

30 stycznia 1617 r. parafia, ze względu na brak uposażenia, została przyłączona przez księdza arcybiskupa Wawrzyńca Gembickiego do parafii Ślesin. Trwało to do roku 1624, kiedy to uzyskała samodzielność. Jako samodzielna parafia działała do 1720 roku. Później, aż do 1925 roku, była to filia parafii ślesińskiej. Parafia została ponownie erygowana 7 lipca 1925 r. przez księdza kardynała Edmunda Dalbora.

Pierwszym patronem kościoła był św. Bartłomiej. W świątyni znajdował się m.in. obraz św. Anny, tablica przedstawiająca Matkę Boską Częstochowską, ofiarowana kościołowi jako wotum oraz rzeźbione w drewnie tabernakulum. Co ciekawe, były aż cztery monstrancje. Do kościoła należeli wierni z Samsieczna, Suchar, Goncarzew i Gliszcza.

Przy kościele znajdowała się dzwonnica z dwoma dzwonami, o której wzmianki znaleźć można już w dokumentach z 1602 roku.

W październiku 1766 r. rozebrano stary drewniany kościół. Przyczyny tej decyzji upatrywać można w złym stanie od lat nieremontowanego budynku.

W jego miejsce w 1767 roku z inicjatywy hrabiego Aleksandra Hilarego Potulickiego wybudowano nowy kościół, także drewniany. Według akt wizytacji generalnych przeprowadzonych w latach 1816-1818 w Dekanacie Nakielskim, budynek kościelny był w dobrym stanie. Jego szachulec był zdrowy, a tarcica stanowiąca poszycie dachu nie budziła zastrzeżeń. Posiadał ceglaną posadzkę. Miał trzy ołtarze: ołtarz główny (zwany wielkim), wykonany przez snycerza, z obrazem Najświętszej Maryi Panny i dwiema statuami po bokach - św. Wojciech i św. Stanisława, wyzłacany ołtarz św. Bartłomieja z krucyfiksem i ołtarz z obrazem św. Józefa, przy którym stał krucyfiks. W kościele nie było organów. Obrzędom towarzyszyła pozytywka. Kościół rozebrano w 1898 r.

W odróżnieniu od starego, w nowym kościele wierni mogą posłuchać muzyki organowej. Organy te pochodzą z końca XIX wieku. Nie od razu znalazły się jednak w samsieczyńskiej świątyni. Istnieją dwie wersje opisujące ich pochodzenie. Jedna z nich głosi, że pochodzą ze zboru ewangelickiego we Wtelnie. Jako bardziej prawdopodobny przyjmuje się jednak ich związek z protestanckim zborem w Nakle (dziś kościół katolicki p.w. św. Stanisława). Zbór ten został poświęcony 8 listopada 1887 roku i wielce możliwe, że wówczas zamontowano tam organy. Nieznany jest ich producent. Istnieją przypuszczenia, że mogą pochodzić z firmy Sauer z Frankfurtu nad Odrą. Na organach zachował się odręczny napis: „Orgelbaure Freitaga Bromberg 23.05.1930”. Upamiętnia on konserwacje organów, dokonaną  przez mistrza organowego Freitaga z Bydgoszczy. Do 1945 roku organy pozostawały w zborze w Nakle. Przetrwały działania wojenne, mimo, że zbór został w znacznej mierze zniszczony. Starania proboszczów z Samsieczna, a zwłaszcza ks. Stanisława Hereśniaka, uratowały wymagające gruntownej renowacji organy i spowodowały przeniesienie ich do kościoła w Samsiecznie. Naprawy podjął się bydgoszczanin – Jan Sobiechowski. Kolejnej poważnej renowacji poddane zostały w 2006 r. Dokonał tego mistrz organowy Wojciech Błaszak.

Na wieży kościelnej znajduje się 400 kilogramowy dzwon z 1687 r.

W 1935 r. oddano do użytku plebanię. W księgach metrykalnych ochrzczeni figurują od 1939 r., małżeństwa od 1944 r., zgony od 1945 r.Od 1945 r. w parafii pracują księża ze Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (Księża Pallotyni). Ich siedziba mieści się w Sucharach, w powiecie nakielskim. W tej samej miejscowości znajduje się kaplica p.w. Miłosierdzia Bożego.

Proboszczami parafii po 1945 r. byli: ks. Ignacy Cieślak (Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego, 1945 r.), ks. Walerian Siuda (SAC, 1945 r.), ks. Edmund Winklarz (SAC, 1946 r.), ks. Stanisław Jaworski (SAC, 1947 r.), ks. Stanisław Hereśniak (SAC, 1948 r.), ks. Wiktor Krakor (SAC, 1949 – 1957), ks. Kazimierz Milewski (SAC, 1957 – 1972), ks. Józef Szczepański (SAC, 1972 – 1973), ks. Józef Klaper (SAC, 1973 – 1982), ks. Władysław Ciastoń (SAC, 1982 – 1985), ks. Edmund Osmólski (SAC, 1985 – 1995), ks. Zenon Łucki.(1995 - 2005). Obecnie proboszczem jest ks. Jarosław Dąbrowski.

Do parafii należy cmentarz z lat 20-tych XX w. Najstarszy nagrobek ozdobiony figurą anioła pochodzi z 1937 r. Cmentarz porastają świerki i brzozy.

Na wysokiej skarpie w Samsiecznie, na powierzchni 0,19 ha rozciąga się nieczynny cmentarz katolicki z przełomu XVII/XVIII w. Najstarszy istniejący nagrobek pochodzi z 1937 r. Cmentarz porastają lipy, robinie i lilak. Stoi tu także klon o średnicy pnia wynoszącej 70 cm.

Na terenie Marynina stoi leśniczówka. Do 2002 r. miejscowość była siedzibą Leśnictwa Samsieczno. Po reorganizacji weszła w skład Leśnictwa Drzewianowo, dla którego jednostką nadrzędną jest Nadleśnictwo Runowo.

Przyroda

W krajobraz Samsieczna wpisuje się Jezioro Samsieczno, nad którym usytuowany jest kościół.

Lasy zajmują dość znaczne tereny sołectwa i rozciągają się na powierzchni 209 ha. Występuje w nich bogata fauna i flora.

Z kart historii

Na ternie Samsieczna zachowały się ślady osadnictwa kultury pucharów lejkowatych (neolit – ok. 4500-3200 lat p.n.e.), kultury pomorskiej ( ok. 400 lat p.n.e – pocz. n.e.) i przeworskiej ( III – II w p.n.e. - pocz. V w. n. e.).

W 1288 r. wieś nazywała się Zansechno, w 1290 r. Sanzecno i Sanseczno, w 1325 r. Sanzechno, w 1386 r. Sanszeczno i Sandschzeschzena, w 1405 r. Szaszieczno, w 1578 r. Sąmsieczno, w 1618 r. Sąmszieczno.

W 1288 lub 1290 r. arcybiskup gnieźnieński Jakub zamienił dziesięciny z Samsieczna i innych włości z kasztelanii nakielskiej na dziesięciny, które klasztor byszewski pobierał z osad w okolicy Koła kaliskiego. O dziesięcinach płaconych z Samsieczna wspominają także listy arcybiskupów gnieźnieńskich: Jarosława z  roku 1359, Jana z 1374 r. Brodzanty z 1385 r.

14 kwietnia 1325 r. król Władysław Łokietek wymienił Samsieczno między posiadłościami należącymi do klasztoru w Byszewie. Połowę Samsieczna i jezioro zapisał klasztorowi przedstawiciel wielkopolskiego rodu Dryjów – komes (możnowładca, który skupiał w swych rękach rozmaite urzędy) Wit z Łubowa. Z biegiem czasu wieś przestała być własnością klasztorną. Już w dokumencie z 1386 r. pojawia się imię dziedzica Samsieczna Wojciecha. W 1405 r. dokumenty źródłowe wspominają natomiast Sędziwoja z Samsieczna.

W dokumencie z 14 kwietnia 1325 r. król zniósł w cysterskiej połowie Samsieczna wiele obowiązków, które wsie musiały spełnić wobec króla i możnowładców. Wieś nie musiała wypełniać stróży. Była to powinność o charakterze wojskowym. Znane są jej dwie odmiany: danina oraz obowiązek strzeżenia grodów. Zwolniono także wieś od powozu i przewodu. Były to także obowiązki związane z prowadzeniem wojny. Stanowiły zobowiązanie do dostarczenia środków przewozu żywności, broni, rannych. Przewód to dostarczanie siły pociągowej do przewożenia ładunków książęcych, przewożonych najczęściej na wozach monarszych. Powóz rozszerzał ten obowiązek do dostarczenia panującemu wozów z zaprzęgiem i stróżów do pilnowania. Należąca do klasztoru połowa Samsieczna zwolniona była również z podworowego. Składało się ono z narzazu (uiszczanego głównie w nierogaciźnie ale w części również w bydle rogatym i owcach) oraz świadczeń w miodzie, zwanych nastawem lub weśnicą. Jako przedmiot narzazu z Samsieczna dokumenty wymieniają wołu, krowę i wieprza. Zakon zwolniony był w tej wsi także z powołowego-poradlnego, podatku gruntowego płaconego od radeł lub wołów.

W pierwszej połowie XIV wieku w skład Samsieczna wchodził Gliszcz i Samsieczynek. Stanowiły one bądź część Samsieczna, bądź jego przysiółki.

W 1578 r. wieś miała trzech dziedziców: Benedykta Siernickiego, Adama Ostrowskiego i Adama Dembińskiego. Do Benedykta Siernickiego należał dział z 2 łanami, łanem opustoszałym i 4 zagrodnikami. Adam Ostrwoski posiadał folwark, 2 łany i zagrodnika. Adam Dembiński był właścicielem 3 łanów z 5 zagrodnikami.

W 1618 r. właścicielem wsi był Jan Krąpiewski (Kramplewski), który trzymał 2 łany z 4 zagrodnikami. Jeden łan leżał odłogiem. Z tego obszaru skarbowi koronnemu płacono daninę 2 fl 26 gr. Druga część wsi określana była mianem  sors capitanei. Może to oznaczać włosci starosty, a nie królewszczyznę. Ta część miała 8 łanów i 4 łany włączone do folwarku. Była tu karczma. Podatki wynosiły łącznie 10 fl 4 gr.

W XVIII w. wieś przeszła w ręce Józefa Zbijewskiego i Michała Potulickiego, następnie przejął ją Hilary Potulicki. Ostatnią właścicielką Samsieczna była Aniela hrabina Potulicka. Majątek liczył wówczas 598 ha ziemi. Prowadzono tu hodowlę bydła holenderskiego. Do Samsieczna należał także folwark Marynin z jednym budynkiem mieszkalnym, 10 mieszkańcami i zabudowaniami gospodarczymi dziś już nieistniejącymi. W sumie na tym terenie mieszkało wówczas 120 osób, z których 71 było katolikami, a 49 protestantami.

Zespół folwarczny w Samsiecznie powstał po 1880 r. Położony jest na południowy wschód od Mroczy. Od strony północnej i wschodniej otoczony jest polami uprawnymi, natomiast od zachodu do zespołu przylegają zabudowania wsi. Folwark składał się z budynków gospodarczych, obiektu rezydencjalnego czworaków. Obiekt rezydencjalny wybudowano po II Wojnie Światowej na miejscu pałacyku z 1880 r.  Podwórze folwarczne miało kształt prostokąta. Zachodnią jego ścianę stanowiła oficyna mieszkalna i budynki mieszkalne powstałe w 1890 r. początkowo była to kuchnia letnia i jadalnia, a następnie pralnia, a po 1948r., po gruntownej przebudowie, przeznaczono je na budynki mieszalne pracowników Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Straciły wówczas swój pierwotny charakter. Północną ścianę gospodarstwa stanowiły: zabytkowa obora z 1905 r. oraz magazyn z 1880 r. Tuż obok stała drewniana stodoła z 1900 r., którą w 1978 obito płytami z eternitu. Wschodnią ścianę podwórza zamykała chlewnia i magazyn zbożowy. Przebudowane po II wojnie nie przedstawiają większej wartości architektonicznej. Od strony południowej zlokalizowane były: kuźnia, szopa na maszyny i magazyn na nawozy, zbudowane w 1980 r. Obecnie budynki te są przebudowane i przeznaczone do innych celów.

W sporządzonej w 1909 r. „Księdze adresowej polskich właścicieli ziemskich Wielkiego Księstwa Poznańskiego” w powiecie bydgoskim na I miejscu wymieniono Anielę hrabinę Potulicką, właścicielkę majętności Potulice z zamkiem. Pozostawały wówczas w jej posiadaniu(wg podziału przyjętego) wsie: Samsieczno, Teresin, Michalin, Bogacin i Kazin, wsie rycerskie: Potulice, Ślesin i Goncarzewy, nadleśnictwa: Niedola, Pętek, Urszulin, gburstwo Górzyn, kolonie: Kaźmierowo i Józefin oraz folwarki Gabryelin i Marynin. W sumie majętność liczyła 6.515 ha.

Majątek Samsieczno wraz z folwarkiem w Maryninie został przekazany przez hrabinę Anielę Potulicką dla utworzenia przez nią „Fundacji Potulickiej im. Anieli hr. Potulickiej”. Hrabina dodatkowo darowała Fundacji beneficjum odebrane kościołowi w Samsiecznie, co potwierdziła dodatkowo zapisem testamentowym, który mówi o przekazaniu 225 mórg „dawniejszej plebańskiej” roli w Samsiecznie.

Długotrwałe działania hrabiny Anieli Potulickiej, by nie doszło do okrojenia majątku, który tworzyć miał podstawy Fundacji, nie powiodły się w pełni. Władze państwowe wyegzekwowały obowiązek parcelacji części ziem należących do rodziny Potulickich. Ostatecznie na tern cel przeznaczono 540 ha gruntów z majątku w Ślesinie i Samsiecznie. 16 marca 1928 roku spisany został akt notarialny zlecający ich sprzedaż. Grunt podzielony został na działki bardzo zróżnicowane wymiarowo. Niektóre liczyły niespełna 1 ha, inne miały ponad 18 ha. Większość z nich jednak nie przekraczała 10 ha. Ostatecznie w latach 1928-1932 sprzedano z obu kluczy 346 ha (z klucza Samsieczno 220 ha). Lista nabywców wymienia 51 nazwisk. Zakup ziemi z parcelacji miał miejsce w czasie dobrej koniunktury w rolnictwie. Warunki Państwowego Kredytu Banku Rolnego wydawały się korzystne i rokowały dobrze. Rzeczywistość okazała się jednak inna. Ogólnoświatowy kryzys gospodarczy spowodował wiele bankructw również w rolnictwie. Renegocjowano umowy, zmieniając warunki i umarzając część należności, co w nie każdym przypadku przyniosło zamierzony efekt. Spora grupa rolników wycofała się z tego interesu. Przetrwali, jak to zwykle bywa, najbardziej wytrwali.

W okresie poprzedzającym  II Wojnę Światową folwark Samsieczno dzierżawiony był przez Janinę Reysową. Umowa wygasła w 1940 roku.

Po II Wojnie Światowej folwark w Samsiecznie dzierżawił Pomorski Związek Aptekarzy, który z oporami opuścił majątek.

W czasach powojennych do lat 60-tych z Teresina do Samsieczna istniało połączenia kolejowe. „Ciuchcią” przewożono  głównie artykuły do produkcji rolnej oraz wyhodowane płody rolne. Dzisiaj po torowisku pozostał tylko ślad w formie mało przejezdnej drogi.

Związek administracyjny z gminą Sicienko

Tuż przed II wojną światową Samsieczno z Maryninem i Teresinem wchodziło w skład gminy Ślesin. W 1954 r. m. in. wymienione miejscowości tworzyły gromadę Teresin. Po jej rozpadzie w 1959 r. Samsieczno wraz z Maryninem powróciły w granice gromady Ślesin. W styczniu 1976 r. po reorganizacji terenowych organów administracji państwowej zlikwidowano gminę Ślesin, a tereny Sołectwa przyłączono do gminy Sicienko.

W 2012 r. z inicjatywy mieszkańców miejscowość Teresin wyłączona została z Sołectwa Samsieczno i wraz z miejscowością Goncarzewy z Sołectwa Sicienko utworzyła Sołectwo Teresin.